หมาถามแม่เราโตขึ้นแล้วจะมีเพื่อนน้อยลงเหรอ ให้ข้อคิดดีมาก
แม่จ๋าทำไม แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอลูกหมาถามแม่ว่าพอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอแม่หม าเลยตอบว่าไม่หรอกจ๊ะลูกเมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือ คนที่รักเราจริงๆ ต่างหากเราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวuเวลาจะคัดสรร คนที่เหมาะสม ไว้กับเราถ้าเป็นมิตร ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเราถ้าเป็นศั ต รูที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป
ลูกหม าถามแม่ต่อว่าแล้วถ้าวันหนึ่ง ห นู โตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้ แม่จะไม่ทิ้ง ห นูไปไหนใช่ไหมแม่หม า ตอบว่าเมื่อวันหนึ่งห นู เลือกทางเดินได้เอง แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ ห นูเหมือนเดิมแต่เมื่อ ห นูโตขึ้น ห นูก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลังแต่ยังคงเฝ้ามอง ห นูจนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหวแม่ก็จะหยุด แล้วมองดูเดิน ห นูต่อไปหรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไปแม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของ ห นูตลอดกาล
ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า แต่ ห นูจงจำไว้ว่าการก้าวไปจะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆหรือแม้แต่ข้างหลังเพราะนั่นคือ พ ลั งทั้งหมดที่คอยผลักดัน ห นูให้ก้าวไปพร้อมกับพลังของตัว ห นู เอง ยิ่งโตยิ่งเดินลำพังมากขึ้น ยิ่งสูงขึ้นยิ่งรู้ว่าคนที่เดินร่วมทางมากับเราค่อยๆ หายไปทีละคนๆ ท้ายที่สุด เราจึงพบว่าเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็คือตัวเราเองจงแยกให้ออก ระหว่างมิตรภาพ กับผลประโยชน์ต่อให้เป็นคนโปรด หมดผลประโยชน์
เขาก็ไม่เอาสื่งที่หาย ากที่สุด ก็คือความจริงใจนี่แหละน้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไปแต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจากไหนและมากับใครหรอกนะแม่หมา ตอบและยิ้มให้ลูกหม า ด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมล้นลูกหมาไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง แม่หม าสงสัยจึงถามว่าทำไมเดินช้าจังลูกหม า ส่งยิ้มหวานไป ก่อนตอบไปว่าก็ ห นู อย ากมีเวลา เดินกับแม่นานๆ ไง
ขอขอบคุณที่มา chayend
