(เรื่องนี้เขียนได้ดีมาก) สุนัขที่ว่าดุ..ยังไม่น่ากลัวเท่ากับใจคน
ในซอยบ้าน จะมีหมาตัวนึง มันคงไม่ค่อยชอบ ข ี้หน้าผมเท่าไหร่ทุกครั้งที่ผมเดิน ผ่ า น หน้าบ้านมัน มันจะเห่า กระโจนใส่ประตูเหล็ก อ ย่ า ง บ้าคลั่ง ปานกับว่า ผมเคยไปฆ่ าแม่มันต าย เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอย ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่าไม่กล้าไป
กลัวหมา พ่อบอกผมว่า ไม่ต้องกลัวหรอกหมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆ ซักวันมันก็จะเชื่องเอง นับแต่วันนั้น ผมเจียดเ งิน 5 บาท ซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ผมกินสองลูก แบ่งหมา 2 ลูก ทุกวัน วันแรกๆมันแทบจะกระโดดกัดมือผมให้ได้ ถ้าไม่มีประตูเหล็ก
ผมคงมือขาดไปแล้ววันเวลา ผ่ า น ไปไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลยกระดิกหางรอผมทุกเย็น วันหนึ่งเจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม หยอกเล่นกับผมสนุกสนาน ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน วิ่งเล่นกันมาโดยตลอด
โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน หมาที่ว่าดุๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้ มอบความเป็นมิตรให้ ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง แต่กับคน ต่อให้เราดีแค่ไหน จริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน ก็ยังหักหลังเราได้ ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิตกับคน
ต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ หมาที่ว่าดุยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน อ ย่ า ดูถูกหมาเพราะมันซื่อสัตย์กว่าใครบางคน บางคนก็ดีด้วยจริงๆ บางคนก็ดีแค่ต่อหน้า บางคนก็เอาเราไปนินทา บางคนก็คอยอิจฉาเรา หน้าที่ของเรา
ก็แค่ รั ก ษ า คนดีๆไว้ส่วนคนอื่น ก็แค่ ผ่ า น เข้ามาในชีวิตแค่เรา อ ย่ า เสียความเป็นตัวเราก็พอไม่จำเป็นต้องฉลาด กับเรื่องที่ควรแกล้งโ ง่อาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่า โลกไม่ได้สอนให้เราใจร้ าย แต่โลกสอนเราให้รู้จักระวังตัว
ขอขอบคุณที่มา กลับด้าน, stand-smiling
