(เรื่องสอนใจ) หมาที่ว่าดุ ร้ า ย ยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน
ในซอยบ้าน จะมีหมาตัวนึง มันคงไม่ค่อยชอบ ข ี้หน้าผมเท่าไหร่ ทุกครั้งที่ผมเดินผ่ านหน้าบ้านมัน มันจะเห่ากระโจนใส่ประตูเหล็ก อ ย่ า ง บ้าคลั่ง ปานกับว่า ผมเคยไปฆ่ าแม่มันตา ย เวลาผมไปซื้อของหน้า ปากซอย ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า ไม่กล้าไปกลัวหมา พ่อบอกผมว่า
ไม่ต้องกลัวหรอก หมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆ ซักวัน มันก็จะเชื่องเอง นับแต่วันนั้น ผมเจียดเงิ น 5 บาท ซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ ผมกินสองลูก แบ่งหมา 2 ลูก ทุกวัน วันแรกๆ มันแทบจะกระโดดกัดมือ ผมให้ได้ถ้าไม่มีประตูเหล็ก ผมคงมือขาดไปแล้ว วันเวลา ผ่ า น ไปไม่นาน
มันไม่เห่าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุกเย็น วันหนึ่งเจ้าของบ้าน ปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหาง มาหาผม หยอกเล่นกับผม สนุกสนาน ตั้งแต่วันนั้น เราเป็นเพื่อนกัน วิ่งเล่นกันมา โดยตลอด โตมาผม จึงนึกถึงคำพ่อสอน หมาที่ว่าดุๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้
มอบความเป็นมิตรให้ ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหน จริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน ก็ยังหักหลังเราได้ ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต กับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ หมาที่ว่าดุยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน อ ย่ า ดูถูกหมา เพราะมัน
ซื่อสัตย์กว่าใครบางคน บางคน ก็ดีด้วยจริงๆบางคน ก็ดีแค่ต่อหน้า บางคน ก็เอาเราไป นินทาบางคน ก็คอยอิจฉาเรา หน้าที่ของเรา ก็แค่ รั ก ษ า คนดีๆไว้ส่วนคนอื่น ก็แค่ ผ่ า น เ ข้ามาในชีวิต แค่เรา อ ย่ า เสีย ความเป็นตัวเราก็พอ ไม่จำเป็นต้องฉลาด กับเรื่องที่ควรแกล้งโ ง่ อาจเป็นทางเลือกที่ดี กว่าโลกไม่ได้สอน ให้เราใจร้า ย แต่โลกสอนเราให้รู้จักระวังตัว
ขอขอบคุณที่มา คิดกลับด้าน, stand-smiling
