(เรื่องสอนใจ) ครูสาวโพสต์ใบ ห ย่ า
หลายๆ ปีที่ ผ่ า น มาฉันกำลังเดินอยู่บ นถนนเล็กๆทั้งสองข้างทางเป็นเหว ฉันได้แต่เดินตามคนๆ นั้นด้วยความซื่อสัตย์ ด้วยความหวัง อ ย่ า ง ไม่มีข้อแม้ตลอดทางฉัน เห็นแค่แผ่นหลังของเขา ฉันตาม อ ย่ า ง เชื่อใจ เขาหันมามองฉันเป็นพักๆ แต่ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจ เดินตามเขา
ฉันเป็นคนเลือกเอง ฉันจึงเดินต่อเรื่อยๆ และในระหว่างทาง ฉันไม่รู้เลยว่า เขาคิดอะไรอยู่ แต่ฉันเห็นเขาโรยเศษแก้วทิ้งไว้บนพื้น ขณะที่ตามเขาไป และฉันเองก็ไม่เคย ระวังตัวเลยเพราะ ตามองอยู่ ที่แผ่นหลังเขา และด้วยความไว้ใจ ฉันรู้สึก เ จ็ บ ที่เท้าแล้ว
แต่ฉันเองก็ยัง เดินตามไปเรื่อยๆ อ ย่ า ง มีความหวังการขอโทษ และการให้ อ ภั ย เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังทำต่ออีกเรื่อยๆ และในที่สุดพื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศษแก้ วชิ้นเล็ กที่คอยทิ่มตำเท้า ของฉันอยู่ตลอด และแน่นอนว่ามันก็มีบางช่วง ที่เป็นพื้นดินธรรมดาอยู่บ้าง
บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้า นุ่มบ้างแต่เดินไปไม่นานนักหรอก ก็กลับไปเจอเศษแก้วอีก มันตลกตรงที่ ฉันก็ยังทนเดินต่อไปเรื่อย ๆเพราะคิดเสียดายที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งแต่แรก และด้วยความหวัง จากเสียงพูดของเข าเองที่ตะโกนมาเรื่อยๆ ว่าเค้าจะหยุดการกระทำเหล่านี้ ความ เ จ็ บ ป ว ด
มันเพิ่มขึ้นมา อีกเมื่อมี เ ด็ ก คนหนึ่งเกิดขึ้น มาจากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียว กลายเป็นต้องเดินโดยอุ้ ม เ ด็ ก คนนี้ไว้ที่แขนไม่ให้เขา โดนเศษแก้วไปด้วยพอ เ ด็ ก โตน้ำหนักก็มากขึ้นทุกวันตามไปด้วย8 ปี ในที่สุด เราก็เดินมาจน ถึงทางแยกสองทาง คือทางตรงทางเดิม ที่แม้จะมีเศษแก้ว
แต่ก็ยังคงมีแผ่นหลัง ที่คุ้นชิน กับรอยยิ้มของเขา ที่เหมือนคอยให้ความหวังว่า เขาคนนั้นกำลังจะเลิกโรยเศษแก้วแล้ว หรืออีกทางคือ จะเลี้ยวออกไปที่มันโคตรมืดและไม่รู้ว่า จะมีอะไรอยู่ข้างหน้าบ้าง ในใจคิดว่าไม่ว่าจะเลือกทางใด เราก็จะเอา เ ด็ ก คนนี้ไปด้วยไม่ว่า จะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่ปล่อย เ ด็ ก ตรงทางแยก ฉันมองลงไป
ที่เท้าของฉันเอง บัดนี้มันดูไม่เหมือนเท้าต่อไปแล้ว มันเต็มไปด้วย บ า ด แ ผ ล นับไม่ถ้วน เ จ็ บชา ไปหมดแล้วก็กลับมา เ จ็ บ อีกวนไปเรื่อยๆ วันนี้ฉันตัดความเสียดาย 8 ปี ที่ผ่ านมา ไว้ที่ตรงทางแย กนั้นแล้วก็เลือกเดินทางใหม่ ทางที่มันโครตจะมืดและไม่รู้จะเจอกับอะไร ข้างหน้าแต่ อ ย่ า ง น้อยๆ นั้น ทางนี้ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้ว
แน่นอนว่าเมื่อไม่มีเศษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวาง เ ด็ ก ลงกับพื้น แล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม ฉันรู้สึกดีขึ้นอย่ างมาก จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ คอยซื่อสัตย์เสมอมา ฉันรู้ทันทีว่า ตอนนี้ฉันต้องมาเป็น ผู้นำที่เข้มแข็งแทนเพราะฉันกำลังจะมี เ ด็ ก คนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉันเช่นกันตอนนี้
ฉันยังเดินต่อ ไม่ค่อยไหวเลย จากนี้ไป อาจจะต้องนั่งลงใช้ เวลาในการ รั ก ษ า แ ผ ล ที่เท้าไปซักพักเลยล่ะ แต่ไม่นานนักหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้ว เดินต่อไปในทางที่ฉันเลือก เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าฉันยังอยู่ ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้ โดยไม่ต้องเดินตามใครแล้ว และฉันไม่กลั วอีกแล้วต่อไป
ขอขอบคุณที่มา ครูจุฑารัตน์, forlifeth
