ฝากถึงผู้หญิงทุกคน ข้อคิดจากคุณครูสาวในขณะโพสต์ใบหย่า

ฝากถึงผู้หญิงทุกคน ข้อคิดจากคุณครูสาวในขณะโพสต์ใบหย่า

หลายๆ ปีที่ ผ่ า น มาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆ ทั้งสองข้างทางเป็นเหว ฉันได้แต่เดินตามคนๆ นั้นด้วยความซื่อสัตย์ ด้วยความหวัง อ ย่ า ง ไม่มีข้อแม้ตลอดทาง ฉันเห็นแค่แผ่นหลังของเขา ฉันตาม อ ย่ า ง เชื่อใจ เขาหันมามองฉันเป็นพักๆ

แต่ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจ เดินตามเขา ฉันเป็นคนเลือกเอง ฉันจึงเดินต่อเรื่อยๆและในระหว่างทาง ฉันไม่รู้เลยว่า เขาคิดอะไรอยู่ แต่ฉันเห็นเขาโรยเศษแก้วทิ้งไว้บนพื้น ขณะที่ตามเขาไป และฉันเองก็ไม่เคยระวัง ตัวเลยเพราะตามองอยู่ ที่แผ่นหลังเขา

และด้วยความไว้ใจ ฉันรู้สึก เ จ็ บ ที่เท้าแล้ว แต่ฉันเองก็ยังเดินตามไปเรื่อยๆ อ ย่ า ง มีความหวังการขอโทษ และการให้ อ ภั ย เกิดขึ้น ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังทำต่ออีกเรื่อยๆ และในที่สุดพื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศษแก้ วชิ้นเล็ กที่คอยทิ่มตำเท้า

ของฉันอยู่ตลอด และแน่นอนว่ามันก็มีบางช่วง ที่เป็นพื้นดินธรรมดาอยู่บ้าง บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มบ้างแต่เดินไปไม่นานนักหรอก ก็กลับไปเจอเศษแก้วอีกมันตลกตรงที่ ฉันก็ยังทนเดินต่อไปเรื่อย ๆเพราะคิดเสียดาย ที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งแต่แรก

และด้วยความหวัง จากเสียงพูดของเขาเองที่ตะโกนมาเรื่อยๆ ว่าเค้าจะหยุดการกระทำเหล่านี้ ความ เ จ็ บ ป ว ด มันเพิ่มขึ้น มาอีกเมื่อมี เ ด็ ก คนหนึ่งเกิดขึ้น มาจากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียว กลายเป็นต้องเดินโดยอุ้ม เ ด็ ก คนนี้ไว้ที่แขนไม่ให้เขาโดนเศษแก้ว

ไปด้วยพอ เ ด็ ก โตน้ำหนักก็มากขึ้นทุกวันตามไปด้วย8 ปี ในที่สุด เราก็เดินมาจนถึงทางแยกสองทาง คือทางตรงทางเดิม ที่แม้จะมีเศษแก้ว แต่ก็ยังคงมีแผ่นหลัง ที่คุ้นชิน กับรอยยิ้มของเขาที่เหมือน คอยให้ความหวังว่าเขาคนนั้น

กำลังจะเลิกโรยเศษแก้วแล้ว หรืออีกทางคือ จะเลี้ยวออกไปที่มันโคตรมืดและไม่รู้ว่า จะมีอะไรอยู่ข้างหน้าบ้างในใจ คิดว่าไม่ว่าจะเลือกทางใด เราก็จะเอา เ ด็ ก คนนี้ไป ด้วยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่ปล่อย เ ด็ ก ตรงทางแยก

ฉันมองลงไปที่เท้าของฉันเองบัดนี้ มันดูไม่เหมือนเท้าต่อไปแล้ว มันเต็มไปด้วย บ า ด แ ผ ล นับไม่ถ้วน เ จ็ บ ชา ไปหมดแล้วก็กลับม าเ จ็ บ อีกวนไปเรื่อยๆ วันนี้ฉันตัดความเสียดาย 8 ปี ที่ ผ่ า น มา ไว้ที่ตรงทางแย กนั้นแล้วก็เลือกเดินทางใหม่

ทางที่มันโครตจะมืด และไม่รู้จะเจอกับอะไรข้างหน้าแต่ อ ย่ า ง น้อยๆนั้น ทางนี้ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้ว แน่นอนว่าเมื่อไม่มีเศษแก้วฉันจึงกล้าที่จะวาง เ ด็ ก ลงกับพื้น แล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม ฉันรู้สึกดีขึ้น อ ย่ า ง มาก จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่คอยซื่อสัตย์เสมอมา

ฉันรู้ทันทีว่า ตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทน เพราะฉันกำลังจะมี เ ด็ ก คนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉันเช่นกัน ตอนนี้ฉันยังเดินต่อ ไม่ค่อยไหวเลยจากนี้ไป อาจจะต้องนั่งลงใช้เวลาในการ รั ก ษ า แ ผ ล ที่เท้าไปซักพักเลยล่ะ

แต่ไม่นานนักหรอก ฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อไป ในทางที่ฉันเลือกเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ฉันยังอยู่ ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้ โดยไม่ต้องเดินตามใครแล้ว และฉันไม่กลั วอีกแล้วต่อไป

ขอขอบคุณที่มา ครูจุฑารัตน์, forlifeth