(เรื่องนี้เขียนได้ดีมาก) พ่อแม่มีเวลาอยู่กับเราไม่ได้นาน ต้องดูแลท่านดีๆ
คุณแม่ชราคนหนึ่ง เดินเข้าไปหาหนังสือพิมพ์ ในห้องของลูกชาย เผอิญลูกชายกลับบ้านมาพอดี ลูกชายหัวเสียมาจาก การเจรจาการค้า การเจรจาครั้งนี้ไม่ประสบผลสำเร็จ ลูกค้าไม่ยอมสั่ง ออร์เดอร์ตามเดิม จึงรู้สึกหงุดหงิดมาก เมื่อเห็นแม่กำลังควานหาอะไร บนเตียงของเขา
ความหงุดหงิดบวก กับความไม่พอใจจึงตวาดออกไปว่า แม่ มาทำอะไรที่ห้องผม อ ย่ า ยุ่งของๆ ผมนะผมบอกแม่ กี่ครั้งแล้ว แม่ของเขาหันมา อธิบายแก่ลูกชายว่า แม่หาหนังสือพิมพ์ ก็เลยนั่งบนเตียงของแกแป๊บเดียวเอง ลูกชายแสดงสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่ างยิ่ง ก่อนเดินออกจากห้อง แล้วกล่าวทิ้งท้ายว่า
อยู่บ้านก็ไม่ ทำอะไรว่างมากหรือไง เที่ยงคืนของคืนนั้น แม่ชราผู้อาภัพได้สิ้นใจ โดยที่ลูกชายยังไม่ทัน ได้ร่ำลาเลยสักคำ ท่านขงจื้อกล่าวไว้ว่า การปรับสีหน้าให้เป็นปกติคือกตัญญู เหตุใดการปรับสีหน้าให้เป็นปกติ คือความกตัญญู ก็เพราะการจะทำสีหน้า ให้ปกติเป็นเรื่อง ย า ก
กับข้าวอยู่ที่โต๊ะนะกินไปเลย ไม่ต้องรอห นูงานยุ่ง ของพวกนี้ราคาแพงนะเวลา ใช้ก็ประหยัดหน่อยนะแม่ ดึกขนาดนี้จะมานั่งรอ ผมทำไมผมโตแล้วนะวันหลังไม่ต้องนะแม่รู้ ไปถึงไหนผมก็อายไปถึงนั่น เรางานยุ่งถึงขนาด นั่งกินข้าวกับพ่อแม่ได้ได้เลย หรือ หากของที่ซื้อมาในราคาแพงนั้น
เราเอาไปให้เจ้านายเรา จะกล้าพูดแบบนี้ไหม ความห่วงหาอาทรที่พ่อแม่มีต่อลูก มันไม่เคยจางหายไปจากใจ ขอบคุณท่านเมื่อเห็นท่าน นั่งรอคุณกลับบ้าน เหมือนตอนขอบคุณเพื่อนๆ ที่นั่งรอเวลาคุณไปงานเลี้ยงสาย คุณทำกับคนอื่นได้แต่กับ พ่อแม่คุณทำไม่ได้เลยหรือ
ท่านบรมครูขงจื้อ จึงกล่าวไว้ว่า ย า ม ท่านอยู่เลี้ยงดูด้วยความเคารพ ย า ม ปรนนิบัติให้ความสุขสบาย ย า ม ท่าน ป่ ว ย ให้การดูแลเอาใจ ใส่หากวันหนึ่งท่านจากไป ให้ความอาลัย อ ย่ า ง สุดซึ้ง ย า ม บูชาเซ่นไหว้ให้ความสำรวม ได้โปรดระลึกว่า วันหนึ่งเราทุกคนก็ต้องแก่
เพียงแต่พ่อแม่แก่ก่อนเรา สิ่งที่เราควรมีก็ คือความเข้าใจ และปฏิบัติต่อท่านเหมือนที่เรา อย ากได้จากลูกหลาน ในอนาคตเราจึงมีความเพียร ในการดูแล ไม่ปรักปรำพร่ำบ่น ย า ม ท่านอยู่ดูแลเอาใจใส่ ท่านเพิ่มอีกสักนิดเพราะ เวลาของเรานับกันเป็นปี แต่เวลาของท่านอาจ นับเป็นวันแล้วก็ได้
ขอขอบคุณที่มา forlifeth
