เรื่องนี้เขียนได้ดีมาก สุนัขดุยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน
ในซอยบ้าน จะมีหมาตัวนึง มันคงไม่ค่อยชอบ ข ี้หน้าผมเท่าไหร่ทุกครั้ง ที่ผมเดิน ผ่ า น หน้าบ้านมันมันจะเห่า กระโจนใส่ประตูเหล็ก อ ย่ า ง บ้าคลั่ง ปานกับว่า ผมเคยไปฆ่ าแม่มันต ายเวลาผมไปซื้อของ หน้าปากซอย ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่าไม่กล้าไป
กลัวหมา พ่อบอกผมว่าไม่ต้องกลัวหรอก หมาที่ดุที่สุดให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆซักวันมันก็จะเชื่องเอง นับแต่วันนั้น ผมเจียดเ งิน 5 บาทซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ผมกินสองลูก แบ่งหมา 2 ลูก ทุกวันวันแรกๆมันแทบ จะกระโดดกัดมือผมให้ได้ถ้าไม่มีประตูเหล็ก
ผมคงมือขาดไปแล้ว วันเวลา ผ่ า น ไปไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลยกระดิกหางรอผมทุกเย็น วันหนึ่งเจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม หยอกเล่นกับผมสนุกสนาน ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน วิ่งเล่นกันมาโดยตลอด
โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน หมาที่ว่าดุๆเราหยิบยื่นไมตรีให้ มอบความเป็นมิตรให้ ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง แต่กับคน ต่อให้เราดีแค่ไหน จริงใจแค่ไหนเลี้ยงอาหารดีแค่ไหน ก็ยังหักหลังเราได้ลูกชิ้น ไม่กี่ไม้ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิตกับคน
ต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ หมาที่ว่าดุยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน อ ย่ า ดูถูกหมา เพราะมันซื่อสัตย์กว่าใครบางคน บางคน ก็ดีด้วยจริงๆ บางคน ก็ดีแค่ต่อหน้า บางคนก็เอาเราไปนินทา บางคนก็คอยอิจฉาเรา
หน้าที่ของเราก็แค่ รั ก ษ า คนดีๆไว้ส่วนคนอื่นก็แค่ ผ่ า น เข้ามาในชีวิตแค่เรา อ ย่ า เสียความเป็นตัวเราก็พอไม่จำเป็นต้องฉลาด กับเรื่องที่ควรแกล้งโ ง่อาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่าโลกไม่ได้สอนให้เราใจ ร้ า ย แต่โลกสอนเราให้รู้จักระวังตัว
ขอขอบคุณที่มา กลับด้าน, 108resources